Erlinde Stephanus

Ik was een jaar of drie, vier. Met mijn ouders, twee oudere zussen en broer, waren we met vakantie in Italië. We hadden een plek bezocht uit de oudheid in de avond en aan mijn vaders hand liepen we terug naar de camping in het donker. Links van ons zag ik in het veld een kampvuur. Er om heen zaten duistere figuren. Het figuur die mij het meest is bijgebleven had een enorm hoofd en leek de leider van de groep illustere figuren. Ik was bang voor wat ik zag. Toen mijn vader aan me vroeg waarvoor ik zo bang was, wees ik hem op het vreemde schouwspel. 

Hij zag het niet. Onlangs heb ik besloten te schilderen van wat ik toen zag.